Είναι σημαντικό να κατανοήσουμε την προσέγγιση του Πακιστάν απέναντι στο Κασμίρ και γιατί οι αντάρτες του Κασμίρ και οι αυτονομιστές κάνουν αυτό που κάνουν. Προφανώς, τόσο το Πακιστάν όσο και οι αυτονομιστές του Κασμίρ εμμένουν στο σημείο ότι επειδή το Κασμίρ είναι ένα ινδικό κράτος με μουσουλμανική πλειοψηφία, επομένως η συγχώνευση του Κασμίρ με την κοσμική Ινδία είναι απαράδεκτη γι' αυτούς. Για αυτούς, η λεγόμενη θεωρία των «δύο εθνών» ισχύει για το Κασμίρ, επομένως, σύμφωνα με αυτούς, το Κασμίρ θα πρέπει να συγχωνευθεί με την Ισλαμική Δημοκρατία του Πακιστάν, κάτι που είναι ξεκάθαρα ανάθεμα στην έννοια της κοσμικής Ινδίας. Είναι οι Ινδουιστές και οι Μουσουλμάνοι της Ινδίας δύο ξεχωριστά έθνη; Αποτελούν οι μουσουλμάνοι του κόσμου ένα ενιαίο έθνος; Οι απαντήσεις σε αυτές τις ερωτήσεις είναι εξαιρετικά σχετικές και κρίσιμες για τον σύγχρονο κόσμο. Οποιαδήποτε αντίθεση στην κατάργηση του άρθρου 370 και την πλήρη συγχώνευση του Κασμίρ με την κοσμική Ινδία είναι στην πραγματικότητα μια σιωπηρή υποστήριξη στη θεωρία των «δύο εθνών» που οποιοσδήποτε θα έκανε με δικό του κίνδυνο.
Αρκετές εισβολές και χιλιάδες χρόνια κανόνες μουσουλμάνων σουλτάνων και αυτοκρατόρων δεν μπόρεσαν να σπείρουν τους σπόρους της κοινοτικής δυσαρμονίας στην Ινδία. Ινδουιστές και μουσουλμάνοι ζούσαν μαζί ειρηνικά. Αυτό ήταν ξεκάθαρα ορατό το 1857 όταν και οι δύο κοινότητες πολέμησαν μαζί τη Βρετανία.
Μετά το 1857, η βρετανική κυβέρνηση υιοθέτησε επιθετικά την πολιτική «διαίρει και βασίλευε» για να εδραιώσει τη θέση της. Το «ξεχωριστό εκλογικό σώμα» για τους μουσουλμάνους στην Ινδία που εισήχθη μέσω της Μεταρρύθμισης Minto-Morley του 1907 ήταν το πρώτο συνταγματικό ορόσημο στη σύγχρονη ινδική ιστορία που αναγνώρισε και ενθάρρυνε τη σκέψη ότι τα πολιτικά συμφέροντα των μουσουλμάνων στην Ινδία ήταν διαφορετικά από αυτά των Ινδουιστών. Αυτό ήταν το νομικό θεμέλιο της θεωρίας των «δύο εθνών» που τελικά οδήγησε στη χάραξη από την Ινδία ενός θεοκρατικού ισλαμικού έθνους. Η ίδια η αρχή πίσω από τη δημιουργία του Πακιστάν ήταν η ψευδής ιδέα ότι οι μουσουλμάνοι στην Ινδία αποτελούν ένα ξεχωριστό έθνος και δεν μπορούσαν να ζήσουν μαζί με τους Ινδουιστές, παρά το γεγονός ότι και οι δύο κοινότητες όχι μόνο μοιράζονται την ίδια κουλτούρα και γλώσσα, αλλά έχουν επίσης τους ίδιους προγόνους και μοιράζονται το ίδιο DNA. Το Πακιστάν δεν ήταν ποτέ έθνος και δημιουργήθηκε αποκλειστικά με βάση τη θρησκεία.
Κατά ειρωνικό τρόπο, η Ινδία απέκτησε ανεξαρτησία μόνο αφού η τότε κυβέρνηση των Εργατικών της Βρετανίας ολοκλήρωσε τη δημιουργία του ισλαμικού εθνικού κράτους του Πακιστάν σε ινδικό έδαφος στις 14 Αυγούστου 1947. Δεν ήταν στην πραγματικότητα μια διχοτόμηση. Λέγεται ότι ο στόχος πίσω από αυτή την κίνηση ήταν να υπάρξει ένα ουδέτερο κράτος έναντι του ρωσικού κόκκινου στρατού, αλλά αν αυτή ήταν μια λογική στρατηγική κίνηση από μέρους της Βρετανίας και των ΗΠΑ είναι ένα ανοιχτό ερώτημα ειδικά εν όψει των ζημιών που προκλήθηκαν στον κόσμο από ο ριζοσπαστισμός που πηγάζει από το Πακιστάν.
Σε αυτό το πλαίσιο πρέπει να κατανοήσει κανείς την προσέγγιση του Πακιστάν απέναντι Κασμίρ και γιατί οι αντάρτες του Κασμίρ και οι αυτονομιστές κάνουν αυτό που κάνουν. Προφανώς και τα δύο Πακιστάν και οι αυτονομιστές του Κασμίρ βασικά εμμένουν στο σημείο ότι επειδή το Κασμίρ είναι ένα ινδικό κράτος με μουσουλμανική πλειοψηφία, επομένως η συγχώνευση του Κασμίρ με την κοσμική Ινδία δεν είναι αποδεκτή από αυτούς. Για αυτούς, η λεγόμενη θεωρία των «δύο εθνών» ισχύει για το Κασμίρ, επομένως, σύμφωνα με αυτούς, το Κασμίρ θα πρέπει να συγχωνευθεί με την Ισλαμική Δημοκρατία του Πακιστάν, κάτι που είναι ξεκάθαρα ανάθεμα στην έννοια της κοσμικής Ινδίας.
Είναι οι Ινδουιστές και οι Μουσουλμάνοι της Ινδίας δύο ξεχωριστά έθνη; Αποτελούν οι μουσουλμάνοι του κόσμου ένα ενιαίο έθνος; Οι απαντήσεις σε αυτές τις ερωτήσεις είναι εξαιρετικά σχετικές και κρίσιμες για τον σύγχρονο κόσμο.
Οποιαδήποτε αντίθεση για την κατάργηση του Άρθρο 370 και η πλήρης συγχώνευση του Κασμίρ με την κοσμική Ινδία είναι στην πραγματικότητα μια σιωπηρή υποστήριξη στη θεωρία των «δύο εθνών» που ο καθένας θα έκανε με δικό του κίνδυνο
Η Τουρκία και η Μαλαισία έχουν τη δική τους ατζέντα πίσω από την υποστήριξή τους στο Πακιστάν στο Κασμίρ. Και οι δύο στοχεύουν να είναι μη αραβικά ισλαμικά κέντρα ισχύος. Η οπισθοδρομική Τουρκία, έχοντας αναιρέσει τελείως τα καλά έργα του Καμάλ Ατατούρκ Πασά, επιδιώκει να αποκαταστήσει τη χαμένη αίγλη των Οθωμανών.
Στο εσωτερικό της Ινδίας, οι ακτιβιστές όπως οι Shabnam Hashmi, Anirudh Kala, Brienelle D'Souza και Revati Laul, και οι οποίοι πρόσφατα δημοσίευσαν μια έκθεση με τίτλο «Κασμίρ Πολιτική Ανυπακοή – Έκθεση Πολιτών», μάλλον κάνουν το ίδιο χωρίς να συνειδητοποιούν ότι μπορεί στην πραγματικότητα να υποστηρίζουν τη θεωρία των δύο εθνών του Πακιστάν.
Αλλά η πιο αμφισβητήσιμη και ατυχής είναι η θέση που πήρε ο ηγέτης του Εργατικού Κόμματος Τζέρεμι Κόρμπιν. Ελπίζω η Βρετανία να μην αντιμετωπίσει ποτέ τη δύσκολη θέση της θεωρίας των «δύο εθνών».
***
Συγγραφέας: Umesh Prasad
Οι απόψεις και οι απόψεις που εκφράζονται σε αυτόν τον ιστότοπο είναι αποκλειστικά του συγγραφέα(ών) και άλλων συνεργατών, εάν υπάρχουν.
