Η Ινδία ενέκρινε πρόσφατα την περιβαλλοντική απελευθέρωση της Γενετικά Τροποποιημένης (ΓΤ) μουστάρδας DMH 11 και των γονικών της σειρών μετά από αξιολόγηση κινδύνου από ειδικούς για την ασφάλεια της για τον άνθρωπο, τα ζώα και το περιβάλλον.
Η γενετικά τροποποιημένη τεχνολογία είναι μια ανατρεπτική τεχνολογία ικανή να φέρει οποιαδήποτε στοχευμένη αλλαγή στην ποικιλία των καλλιεργειών. Έχει δυνατότητες για την τόσο αναγκαία επανάσταση στην ινδική γεωργία, ιδιαίτερα όσον αφορά την εγχώρια παραγωγή, την απαίτηση και την εισαγωγή βρώσιμων ελαίων στη χώρα.
Οι εισαγωγές βρώσιμων ελαίων από την Ινδία αυξάνονται συνεχώς για να καλύψει την εγχώρια ζήτηση. Κατά την περίοδο 2021-22, η Ινδία δαπάνησε 1,56,800 Crore (19 δισεκατομμύρια δολάρια) για την εισαγωγή 14.1 εκατομμυρίων τόνων βρώσιμων ελαίων που αποτελούνταν κυρίως από έλαια φοινικέλαιου, σόγιας, ηλίανθου και canola, που ισοδυναμεί με τα δύο τρίτα του συνολικού βρώσιμου λαδιού της Ινδίας κατανάλωση 21 mt. Ως εκ τούτου, η αυτάρκεια σε βρώσιμα έλαια είναι πολύ απαραίτητη για τη μείωση της αποστράγγισης συναλλάγματος στις γεωργικές εισαγωγές.
Η παραγωγικότητα των καλλιεργειών ελαιούχων σπόρων, δηλαδή της σόγιας, της μουστάρδας, του φιστικιού, του σουσάμι, του ηλίανθου, του καρθάκου, του Νίγηρα και του λιναρόσπορου στην Ινδία είναι πολύ χαμηλότερη από την παγκόσμια παραγωγικότητα αυτών των καλλιεργειών. Κατά την περίοδο 2020-21, η Ινδία είχε συνολική έκταση 28.8 εκατομμυρίων εκταρίων (ha) με καλλιέργειες ελαιούχων σπόρων με συνολική παραγωγή 35.9 εκατομμυρίων τόνων και παραγωγικότητα 1254 κιλά/στρέμμα, που είναι πολύ χαμηλότερη από τον παγκόσμιο μέσο όρο. Η ανάκτηση βρώσιμων ελαίων 8 mt από 35.9 mt συνολικών ελαιούχων σπόρων δύσκολα ανταποκρίνεται ακόμη και στο 35-40 τοις εκατό της συνολικής απαίτησης για βρώσιμο λάδι που είναι συνδεδεμένη με 21 mt ετησίως (mtpa). Η κατάσταση θα επιδεινωθεί στο μέλλον, καθώς η ζήτηση για μαγειρικό λάδι αυξάνεται από έτος σε έτος, με την προβλεπόμενη ζήτηση στα 29.05 mt έως το 2029-30.
Η ελαιοκράμβη-μουστάρδα είναι μια σημαντική καλλιέργεια ελαιούχων σπόρων στην Ινδία που καλλιεργείται σε 9.17 εκατομμύρια εκτάρια με συνολική παραγωγή 11.75 εκατομμύρια τόνους (2021-22). Ωστόσο, αυτή η καλλιέργεια υποφέρει από χαμηλή παραγωγικότητα (1281 Kg/ha) σε σύγκριση με τον παγκόσμιο μέσο όρο (2000 kg/ha)
Ως εκ τούτου, η Ινδία χρειάζεται μια ανατρεπτική τεχνολογική ανακάλυψη για την ενίσχυση της παραγωγικότητας των καλλιεργειών ελαιούχων σπόρων γενικά και της ινδικής μουστάρδας ειδικότερα.
Είναι γνωστό ότι τα υβρίδια γενικά παρουσιάζουν 20-25 τοις εκατό υψηλότερη απόδοση σε σχέση με τις συμβατικές ποικιλίες σε όλες τις καλλιέργειες. Ωστόσο, το συμβατικό κυτταροπλασματικό-γενετικό σύστημα αρσενικής στειρότητας στη μουστάρδα έχει περιορισμούς που ξεπερνιούνται με τη χρήση γενετικά τροποποιημένου συστήματος barnase/barstar με ορισμένες αλλαγές.
Το υβριδικό DMH11 μουστάρδας GM αναπτύχθηκε στην Ινδία χρησιμοποιώντας αυτήν την τεχνική η οποία έχει υποβληθεί στις απαιτούμενες ρυθμιστικές διαδικασίες δοκιμών κατά την περίοδο 2008-2016. Αυτό το διαγονιδιακό στέλεχος με τρία γονίδια συγκεκριμένα, Barnase, Barstar και Bar βρέθηκε ότι έχει 28% υψηλότερη απόδοση, ασφαλές για καλλιέργεια και για χρήση τροφίμων και ζωοτροφών. Επιπλέον, η επίσκεψη των μελισσών στις διαγονιδιακές σειρές είναι παρόμοια με τις μη διαγονιδιακές αντίστοιχες. Ως εκ τούτου, το ίδιο έχει κυκλοφορήσει για εμπορική καλλιέργεια.
***
